Verschil tussen OLED en TFT

Dunne filmtransistor (TFT Thin Film Field Effect Transistor) betekent dat elk vloeibare kristalpixel op het vloeibare kristalweergave wordt aangedreven door een dunne filmtransistor die erachter is geïntegreerd. Zodat de scherminformatie kan worden weergegeven met hoge snelheid, hoge helderheid en hoog contrast. TFT-LCD (dunne filmtransistor vloeibare kristalweergave) is een van de meest vloeibare kristalschermen.

De basisstructuur van OLED is een dun en transparant indiumtin -oxide (ITO) met halfgeleider -eigenschappen, verbonden met de positieve elektrode van elektriciteit, plus een andere metalen kathode, gewikkeld in een sandwichstructuur. De gehele structurele laag omvat: Hole Transport Layer (HTL), Light-Emitting Layer (EL) en Electron Transport Layer (ETL). Wanneer het vermogen aan de juiste spanning wordt geleverd, zullen het positieve gat en de kathodelading combineren in de lichtemitterende laag om licht te produceren en rode, groene en blauwe RGB primaire kleuren produceren volgens verschillende formules, die basiskleuren vormen. Het kenmerk van OLED is dat het op zichzelf licht uitzendt, in tegenstelling tot TFT LCD, dat achtergrondverlichting vereist, dus de zichtbaarheid en helderheid zijn hoog. Ten tweede is de spanningsvereiste laag en is de efficiëntie van het vermogensbesparing hoog. Het heeft snelle respons, lichtgewicht, dunne dikte, eenvoudige structuur en lage kosten. Hoewel OLED, dat meer geavanceerde technologie heeft, LCD's zoals TFT in de toekomst zal vervangen, heeft organische lichtemitterende display-technologie nog steeds gebreken zoals korte levensduur en moeilijkheid om het scherm te vergroten.